‘Beeld van succesrijk Israël irriteert velen’

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry veegde vorige week Israël in een 70 minuten durende tirade de mantel uit. Volgens hem is vrede tussen Israëli’s en Palestijnen verder af dan ooit en is dat vooral de schuld van de joodse staat.

Eerder had de VS, tegen alle traditie in, geen veto gesteld tegen een VN-resolutie die de bouw van Joodse kolonies in Palestijns gebied als een overtreding van het internationaal recht bestempelt.

Kerry vroeg zich af hoe Israël ‘zijn democratische idealen kan verzoenen met een eeuwige bezetting’ en waarschuwde premier Netanyahu en zijn regering er voor ‘dat het nederzettingenbeleid zich tegen hen kan keren.

In de krant Fresno Bee vraagt Victor Davis Hansen, docent Geschiedenis aan het Hoover Instituut en de universiteit van Stanford, zich af wat de regering Obama op amper 3 weken van de machtsoverdracht heeft bezield:

‘Kritiek is ingegeven door lafheid en jaloezie’

‘Niemand in de regering Obama heeft ooit zo veel woede getoond over de vele duizenden die in het Cuba van de broers Castro zijn geëxecuteerd en gevangen genomen. Hebben we Obama ooit gehoord over Venezuela, waar de regering het land terug naar het Stenen Tijdperk katapulteert? Of over de nachtmerrie die de regering van president Rodrigo Duterte in de Filippijnen is, een bondgenoot nochtans?

Kwam Obama in 2009 tijdens de Groene Revolutie op voor de verdrukte Iraniërs? Hebben Obama en Kerry zich zo kwaad getoond toen Rusland Zuid-Ossetië, de Krim en het Oosten van Oekraïne bezetten? Ook Samantha Power, onze ambassadeur bij de Verenigde Naties, heeft zich nooit zo bezorgd getoond om het door China bezette Tibet of het door de Turken bezette deel van Noord-Cyprus.

[…] De reden voor zulke buitensporige kritiek op Israël heeft gedeeltelijk te maken met lafheid. Mocht Israël 100 miljoen inwoners tellen en een geografisch groot land zijn, dan zou de wereld minder tot pesterijen geneigd zijn. De VN en Europa zouden het land dan met rust laten – net zoals ze mensenrechtenschenders in Indonesië en Pakistan de vrije hand geven.

Dan is er nog jaloezie.

Mocht Israël zich in een chaos bevinden van het kaliber Venezuela, dan zouden weinig landen er aandacht aan schenken. Maar het beeld van een fiere, succesrijke westerse natie, als een eiland in een oceaan van zelf veroorzaakte miserie, irriteert velen.

En het verbazingwekkende succes van Israël stoort zo vele gefaalde staten dat de ganse wereld er aandacht voor heeft.’