In een opiniestuk op Project Syndicate noemt Juan Manuel Santos, de president van Colombia, zijn buurland Venezuela, met wie het een 2.200 kilometer lange grens deelt, ‘een dictatuur’.
Santos herinnert de lezer aan de goede banden die Colombia en Venezuela – ondanks grote meningsverschillen op politiek vlak – onderhielden zolang ex-president Hugo Chavez, die in 2013 overleed, aan de macht was.
“We hadden een relatie zoals Reagan and Gorbatsjov die hadden. Reagan wist dat hij van Gorbatsjov geen kapitalist zou maken en de Russische leider wist dat hij zijn Amerikaanse ambtgenoot niet zou bekeren tot het communisme.”
Ondanks dat wisten ze een einde te maken aan de nucleaire wedloop, aldus de Colombiaanse president, die er aan herinnert dat Chavez en hij altijd zeiden dat de geschiedenis over hun beide systemen zou oordelen en beide ervan overtuigd waren dat ze aan het langste eind zouden trekken.
“De geschiedenis heeft nu geoordeeld,” aldus Santos.
“De Colombiaanse economie is de voorbije jaren sneller gegroeid dan het Latijns-Amerikaanse gemiddelde en de inflatie is er gezakt tot onder de 4%. Het land weet steeds meer investeerders aan te trekken en heeft grote successen geboekt op vlak van armoedebestrijding, werkgelegenheid, infrastructuur en onderwijs.”
De Venezolaanse economie daarentegen is de voorbije jaren met 40% gekrompen, onder de druk van de enorme schulden die het land heeft opgestapeld en ’s werelds hoogste inflatiepercentage. 82% van de bevolking is verarmd en er is een chronisch gebrek aan vreemde valuta, geneesmiddelen en eten. Ondervoeding en honger vieren hoogtij. 5 keer meer moeders stierven in 2016 in het kraambed, terwijl de kindersterfte er is verdubbeld.”
In zijn slotwoord is Santos ongenadig voor president Nicolas Maduro:
“Ik zal Chávez en Maduro altijd dankbaar blijven voor hun bijdrage aan de vrede in mijn land. Maar nooit kan ik instemmen met de inperking van de [grondwettelijke] vrijheden en het beknotten van burgerrechten, waar dan ook. Integendeel, geconfronteerd met de dictatuur, is het mijn verplichting mijn stem nog luider te laten klinken.
Ik ben niet alleen. Landen van Latijns-Amerika en verder die vrede en vrijheid verdedigen, moeten vastberaden oproepen tot het snel en vreedzaam herinvoeren van de democratie in de grote natie van Venezuela. Een nieuwe dictatuur kan, noch mag voet aan de grond hebben in het centrum van Latijns-Amerika – een continent dat nog maar net de zo lang verwachte vrede heeft gevonden. Ondertussen wenen we om Venezuela.”