Japanners kunnen geen Engels spreken; Scandinaviërs des te beter, luidt een cliché. Maar een studie van EF, een specialist in studeren in het buitenland, taalkampen en stageprogramma’s, bevestigt dat.
De vijf niet-Engelstalige landen waar de taal van Shakespeare het vloeiendst gesproken wordt zijn, Nederland, Denemarken, Zweden Noorwegen en Finland. Aan de onderkant van de tabel bengelen Libië en Irak. In totaal haalden 72 landen de rangschikking. Het Midden-Oosten scoort laagst in de kennis van de Engelse taal, al moet gezegd dat Afrika amper landen in de enquête kon laten opnemen omdat het minimum aantal deelnemers om representatief te zijn slecht in een handvol landen werd bereikt.
Drie factoren zijn rechtstreeks gerelateerd aan de vaardigheid waarmee landen het Engels beheersen.
1. Rijkdom en omvang Rijke landen doen het goed, Kleine rijke landen doen het nog beter, want hoe groter een land; hoe slechter de Engelse taal er wordt beheerst. Vrij evident: wat doen Zweden buiten hun eigen land met Zweeds? Misschien verklaart dat waarom Frankrijk en Italië de laagste score in Europa halen en Zuid-Amerika de laagste score van alle continenten haalt. De internationale rol van Spaans blijkt een duidelijke rem op het leren van Engels. 2. De afhankelijkheid van export Een tweede belangrijke factor is de afhankelijkheid van een land van zijn export. Hoe meer een land uitvoert, hoe beter men er Engels spreekt. Singapore en Maleisië, Azië’s toplanden op vlak van kennis van de Engelse taal, zijn ook de meest exportafhankelijke naties. Koloniale verledens zijn daarbij verrassend genoeg niet langer van belang. Volgens de auteurs van de studie is Engels een hulpmiddel geworden om iets te bereiken en wordt de taal niet langer geassocieerd met Groot Brittannië en Amerika. 3. Leeftijd Een derde beslissende factor is de leeftijd waarop men Engels begint te onderwijzen. Jong is daarbij niet altijd beter. Wie Engels begint te leren tussen zijn achtste en zijn twaalfde leert sneller dan wie begint voor of na die leeftijd. India (22) doet het met een uitgesproken Engelstalig verleden beter dan China (39), dat volgens de auteurs een obsessieve inhaalbeweging heeft ingezet, terwijl Engels in India vaak een zaak is gebleven van een kleine elite. India heeft het Engels weten te gebruiken om China weg te concurreren in de dienstensector, terwijl China uitblinkt in een productie-omgeving. Doch indien China zijn inspanningen verderzet, dreigt daar snel een einde aan te komen.