Is Barcelona het Molenbeek van het Zuiden?

De krant El País besteedt in haar zondageditie 12 volle bladzijden aan de aanslagen in Barcelona en Cambrils. Daarbij is ook aandacht voor Ripoll, een stadje met 11.000 inwoners in de provincie Girona, op een goeie 100 km van de Catalaanse hoofdstad. Het is de plek waar Moussa Oukabir, de 17-jarige terrorist en een aantal van zijn kompanen opgroeiden. Vanwege hun jonge leeftijd, wordt vermoed dat iemand invloed op hen heeft uitgeoefend en hen heeft geradicaliseerd.

Alles wijst op de plaatselijke imam Abdelbak Es Satty. Die is onvindbaar maar volgen niet bevestigde bronnen zou hij omgekomen zijn bij de ontploffing in het stadje Arcana, van waaruit een grotere aanslag met gasflessen werd beraamd.

Es Satty zou verschillende malen in België hebben verbleven en ook 4 jaar in een Spaanse  gevangenis hebben gezeten voor drugshandel. Verder zou hij banden onderhouden met terroristen die gelinkt worden aan de aanslagen van 11 maart 2004, toen in Madrid 192 doden vielen  bij een aantal bomexplosies aan boord van vier treinen van spoorwegmaatschappij RENFE.

Moslims in Catalonië: +20% tussen 2011 en 2015

In Catalonië zouden volgens verschillende ramingen zo’n 500.000 moslims wonen of zo’n 7% van de bevolking. Hun aantal is tussen 2011 en 2015 met ruim 20% toegenomen, blijkt uit cijfers van de Unión de Comunidades Islámicas de España. Meer dan 20% van de jongeren (< 30 jaar) die in Barcelona wonen zijn moslim. In steden als Figueras, Salt, Rosas, Rubí, Vic, Reus, Tortosa y Valls is dat zelfs 30%.

Dat hier ooit een aanslag gepleegd zou worden lijkt op basis van deze cijfers voorspelbaar. Op zijn blog Acta Sanctorum vraagt essayist Johan Sanctorum zich af of Barcelona het Molenbeek van het Zuiden is:

“Waarom Barcelona? […]  En vooral: is er een verband met het Catalaanse autonomisme?

Dat laatste houdt de Vlaamse beweging natuurlijk danig bezig, met haar soms bijna kinderlijke idolatrie ten aanzien van de Catalaanse onafhankelijkheidstrijd die, geven we toe, veel meer schwung heeft dan het kneuterige Vlaamse misdienaarsflamingantisme. Het ontbreekt daarbij niet aan complottheorieën: de Mossos d’Esquadra, de Catalaanse politie die losstaat van het Spaanse ministerie van Binnenlandse Zaken, zou vanuit Madrid opzettelijk ondergeïnformeerd zijn over radicale elementen, in de hoop dat deze toeslaan en het volk smeekt om meer coördinatie,- minder autonomie dus. Een sterke Spaanse natie die eendrachtig optreedt tegen de terreurdreiging. Dat kan best wel zo zijn, maar demografisch en politiek zijn er andere feiten die doen vermoeden dat Catalonië ook zelf, intern, een probleem heeft. De rijkste provincie van Spanje kent de grootste moslimpopulatie, een goeie half miljoen. Men schat dat zo’n 20% van hen “geradicaliseerd” is.

De herovering van Al Andalus

Wat betekent dat concreet? Ze profiteren van de goede sociale voorzieningen, maar leven voor het grootste deel in een marginale subcultuur die de drugstrafieken, wapenhandel en mensenhandel controleert. Het jihadistische netwerk dat zich daarboven op ent, is half crimineel, half fanatiek-religieus, en droomt zelfs luidop van een Reconquista in omgekeerde zin: de herovering van Al Andalus, zoals Spanje in moslimkringen genoemd wordt, het land dat tussen 711 en 1492 door de Arabieren werd bezet.

Dit Molenbeek van het Zuiden krijgt een permanente instroom van salafistische strijders uit Marokko, mede dankzij de Spaanse enclaves in dat land, met name Ceuta en Melilla, transitzones waar nagenoeg geen grenscontroles bestaan. Europa is aan die kant zo lek als een zeef. De Amerikanen waarschuwden de Spanjaarden al vanaf 2004 dat in de regio Barcelona verschillende radicale groeperingen actief waren die volop jihadisten ronselden.

Progressief-modernistische etalage

De vraag blijft dan wat deze stad en de Catalaanse regio zo aantrekkelijk maakt voor dit uitschot. Behalve de reeds genoemde sociale voorzieningen, beter dan in de rest van Spanje, is het voor analisten duidelijk dat de anti-Spaanse, anti-Amerikaanse en anti-NAVO-stemming van de linksdraaiende provincie een prima socio-politiek camouflageveld vormt voor criminele terreurorganisaties zoals de beruchte Takfir wal-Hijra, een moslimradicale beweging die expliciet ijvert voor de her-arabisering van Spanje en bij uitbreiding Europa.

De Catalanen willen autonomie en beschouwen zichzelf als een superieure enclave, een eiland van verdraagzaamheid en progressief élan op het Iberisch schiereiland. Maar net daardoor raakte het veiligheidsthema op de achtergrond en moest de bubbel ooit uiteenspatten. Alsof ze dachten dat een regio met zoveel moslims nooit op eigen territorium een aanslag zou plegen.

In Brussel, Parijs en Londen weten ze ondertussen wel beter.”