De Amerikaanse muzieklegende Bob Dylan was niet thuis toen hij in 2016 vanuit Zweden werd gebeld met het bericht dat hij de Nobelprijs voor de Literatuur had gewonnen. Iemand noteerde het bericht en maakte het later aan de zanger over. Die besteedde er niet te veel aandacht aan omdat hij wel andere zaken rond zijn hoofd had. Hij was namelijk op toernee doorheen de VS.
In Zweden werd men dagen later wat zenuwachtig. Dylan liet namelijk niets van zich horen. Maar uiteindelijk gaf hij dan toch teken van leven en zei het als een grote eer te beschouwen. Hij voegde er zelfs aan toe dat ‘indien enigszins mogelijk’ hij naar Zweden zou afreizen om er de prijs en de bijhorende cheque van 830.000 euro in ontvangst te nemen. Wat hij ook deed.
Sartre en W.B. Yeats
Dylan was niet de eerste winnaar wiens attitude tegenover de prijs eerst ‘arrogant’ en ‘onbeschoft’ werd gevonden. De Franse filosoof Jean-Paul Sartre weigerde de prijs in 1964, zonder een dankwoord. De immer om geld verlegen zittende Ierse dichter WB Yeats, die in 1923 won, had bij de aankondiging dat hij gewonnen had maar één vraag: ‘Hoe veel?’.
Dat Dylan niet overliep van enthousiasme mag hem trouwens niet kwalijk worden genomen. Hij is de enige levende ziel op aarde die naast de Nobelprijs ook al een Grammy, een Oscar (in 2001 voor Things have changed, de titelsong van de film Wonder Boys) en een Pulitzerprijs (2008) won.
Bob Dylan en zijn anekdotes
Over Dylan doen een reeks anekdotes de ronde. Zoals deze bijvoorbeeld:
In Crouch End circuleert een prachtig verhaal over een bezoek dat de Joods-Amerikaanse popmusicus er bracht in 1993. Crouch End is een betere wijk in de Britse hoofdstad Londen. Dylan was per taxi in de buurt aangekomen waar hij de opnamestudio van zijn vriend Dave Stewart van de Eurythmics zou bezoeken. Maar de taxichauffeur dropte Dylan in de verkeerde straat. Dylan belde daarop nietsvermoedend aan bij het huisnummer waar Stewart verondersteld werd hem op te wachten.
Het toeval wil dat in dat huis eveneens een man woonde die Dave heette; doch hij was geen rockster, maar een loodgieter. Toen Dylan aanbelde kreeg hij te horen dat Dave weg was maar niet lang op zich zou laten wachten. Dylan werd naar de woonkamer geleid waar hij naar goede Engelse gewoonte thee kreeg aangeboden.
Bob Dylan zit in de woonkamer
Wanneer de loodgieter 10 minuten later zijn opwachting maakte, vroeg hij zijn vrouw of er berichten waren of telefoontjes waren binnengekomen. ‘Neen,’ antwoordde ze, “maar Bob Dylan zit in de woonkamer.”
De details van de anekdote mogen doen veronderstellen dat het verhaal niet met de waarheid strookt en er bestaan ondertussen ook vele varianten. Dat een loodgieter in deze rijke buurt zou hebben gewoond klinkt weinig aannemelijk. Banners, een lokaal café, heeft wel een gedenkplaat aangebracht op de stoel waar Dylan in 1993 zou gezeten hebben, toen hij er een ontbijt nuttigde.
