“Welke naam geef je een land dat zijn overvloedige levensstijl door andere laat betalen en dan zijn geldschieters bedreigt als die terugbetaling durven eisen?”
“De bedelaars van Rome”
Het is de eerste zin van een editoriaal (titel: De bedelaars van Rome, geen aanhalingstekens) van de hand van journalist Jan Fleischhauer, dat deze week in het Duitse weekblad Der Spiegel verschijnt en dat in gans Europa de wenkbrauwen doet fronsen. Ook de cover van het magazine wordt door de Italianen als een belediging opgevat.
Steeds meer mensen beginnen zich vragen te stellen bij het politiek discours in Duitsland. Vorige maand was eurocommissaris Günther Oettinger er al in geslaagd de Italianen de kast op te jagen met een controversiële tweet, waarin hij stelde dat ‘de financiële markten de Italianen wel zouden leren voor wie te moeten stemmen.”
Maar ook andere politici mengden zich in het debat. Zo pleitte Markus Ferber (CSU) er op de Duitse tv-zender ZDF voor om de troika ‘in het slechtste geval’ de controle over het Italiaanse ministerie van Financiën te laten overnemen na een ‘mars op Rome’. En er zijn meer voorbeelden.
De taal die Der Spiegel gebruikt is dermate vervuld van vreemdelingenhaat en zelfbedrog dat ze een parfum krijgt van de proza die in de jaren 1930 werd gebruikt:
De bedelaar zegt tenminste ‘dank je’
“Hoe noem je het gedrag van een natie die haar gekend dolce far niente door anderen laat betalen en daarna dreigt de geldschieters de hersenen in te slaan wanneer die hun geld terugvragen? Bedelen is een foute term, want een bedelaar zegt tenminste ‘dank je’ wanneer je zijn zakken vult.”
Het editoriaal besluit als volgt: “Wie wordt graag een bedelaar genoemd? De Italianen, lijkt het, want zij zijn dat niveau al voorbij.”
Een ‘festival van arrogantie en anti-Italiaanse clichés’
Het Franse magazine Marianne noemt het editoriaal een ‘festival van arrogantie en anti-Italiaanse clichés’ en verwijt de Duitsers een gebrek aan solidariteit. Waarna een lange opsomming van anti-Italiaanse gevoelens in de Duitse pers volgt.
In het Handelsblatt schrijft Andrea Kluth in dat verband dat Duitsland de exact tegenovergestelde ideeën vertegenwoordigt dan degene die de zuidelijke landen van de eurozone verenigen. “Die twee visies zijn op lange termijn onverzoenbaar en Merkel streeft enkel oplapwerk op de korte termijn na, terwijl Macrons voorstellen net op de zuiderse manier van denken zijn gestoeld.” Maar de auteur stelt op geen enkel moment de Duitse manier van handelen in vraag, noch de rol die Duitsland heeft gespeeld tijdens de voorbije financiële crisis. “Luie Italianen’ en ‘lastige Duitsers’ krijgen bij hem nog wel aanhalingstekens.
Wat nu?
De Europese solidariteit zal ook de komende weken op de proef worden gesteld. De eerste barsten in de Europese muur, die werd opgetrokken naar aanleiding van de heffingen op aluminium en staal die de regering Trump heeft ingevoerd, worden al zichtbaar. Frankrijk wil een handelsoorlog, terwijl de Duitsers een oplossing willen onderhandelen, om de export van Duitse wagens niet in gevaar te brengen.
Dat Duitsland met een handelsoverschot van 8% een doorn in het oog van vele Europese hoofdsteden blijft zal de Italiaanse problematiek niet helpen. Dat de nieuwe Italiaanse minister van Europese Zaken niets minder dan het vertrek van Duitsland uit de eurozone eist evenmin.
