In 2009 kondigde Ratan Tata, de flamboyante CEO van het gelijknamige Indiase industriële conglomeraat Tata Group, met veel fanfare de lancering van de Nano aan. De Tata Nano zou 2.500 US dollar (2.100 euro vandaag) kosten en daarmee ‘s werelds goedkoopste wagen worden. Maar het ganse project werd een gigantische flop.
Tata zou een ravage aanrichten bij de gevestigde autoproducenten, vergelijkbaar met wat Ryanair 20 jaar geleden presteerde toen het vluchten tussen Brussel en Dublin begon aan te bieden aan 19 euro, werd voorspeld.
Een godsgeschenk voor de ontluikende middenklasse in de miljardenlanden China en Indië
Want Tata maakt deel uit van een peleton autoproducenten dat zijn oog had laten vallen op de ontluikende middenklasse in de miljardenlanden China en Indië. “Er komt nu een wagen op de markt voor mensen die er nooit van hadden durven dromen dat ze ooit een wagen zouden bezitten,” zei Ravi Kant, de toenmalige managing director van Tata Motors, bij de lancering.
Tata had als eerste de kunst begrepen om op alle materialen te besparen. De Tata Nano beschikte over een motor van 0,6 liter en had amper 33 pk. Schokbrekers waren uit plastic vervaardigd, de wagen had één en niet drie achteruitkijkspiegels en vele onderdelen waren gelijmd, eerder dan gelast. De Nano had geen airbag en ook de achterbank had geen veiligheidsgordels. Wie een radio of een air conditioning wou, moest daarvoor extra betalen.
© Getty Images
Milieuactivisten hielden hun hart vast, want indien landen als China en India honderden miljoenen wagens op de wegen zouden loslaten, zou dat onvermijdelijk consequenties hebben voor het milieu.
Maar voorzitter Ratan Tata (foto boven) trok zich daar weinig van aan: ‘“Ik maak ’s werelds goedkoopste, niet ’s werelds milieuvriendelijkste wagen. Trouwens, laten Europeanen hun wagen aan de kant staan?”
Te duur en tegelijkertijd niet duur genoeg
Al snel bleek dat de Nano te duur was en tegelijkertijd ook niet duur genoeg. De wagen was nog altijd een pak duurder dan een scooter, het voorkeursvervoermiddel in de drukke Indiase steden. Ook al waren de autoleningen uiterst goedkoop; benzine, herstellingen en onderhoud deden de rekening voor de Indiase Jan-met-de pet snel oplopen.
Als goedkoop alternatief voor een gewone wagen bleef de Nano dan weer erg beperkt. Want wie wel over een budget beschikte, moest van de Nano niets weten. Indiase consumenten wachten liever tot ze financieel in staat zijn om met een wagen uit een hogere prijsklasse te kunnen rijden dan een model te kopen dat volgens hen een product voor de arme bevolking is.
Lange afstanden afleggen met een Nano was sowieso moeilijk en nadat een aantal wagens vuur vatten zag Tata zich al snel verplicht extra veiligheidssystemen in te bouwen in de uitlaatpijp en de elektrische bedrading. Gevolg: de prijs ging alweer omhoog.
Tata kon dit jaar amper… 3 Nano’s slijten
Hoopte Tata bij de lancering van de Nano 20 à 25.000 auto’s per maand te kunnen slijten, dan werden er in het eerste jaar over 12 maanden amper 46.470 Nano’s verkocht. Met als absolute recordmaand juli 2010, toen er 9.000 stuks uit de verschillende dealerships rolden. Maar daarna ging het enkel nog bergaf. Sinds begin dit jaar werden er in totaal exact … drie exemplaren verkocht. Tata gooit nu het roer om en zegt de wagen enkel nog op bestelling te zullen produceren. Al lijkt het er meer op dat het project volledig wordt stopgezet.
