Drijvende stad heeft de toekomst

Drijvende steden worden vaak bekeken als utopische denkoefeningen, maar zullen in werkelijkheid aan kustregio’s een cruciale oplossing bieden om de impact van de klimaatverandering op te vangen. Dat zegt onderzoekster Nathalie Mezza-Garcia, sociologe aan de University of Warwick in Groot-Brittannië. Voor Mezza-Garcia is de offshore levensstijl de toekomst. De grootste vragen zijn volgens haar van legale en politieke aard.

“Tegen het einde van deze eeuw zal de stijgende zeespiegel wereldwijd meer dan vijfhonderd kuststeden overspoelen,” zegt Nathalie Mezza-Garcia. “Daarbij zullen anderhalf miljard mensen worden getroffen.”

Redding

Volgens sommige bronnen zal de zeespiegel tegen het einde van deze eeuw met twee meter zijn gestegen. Landen zoals Kiribati, gevormd door een groep laaggelegen koraalatollen in de Stille Oceaan, zullen wellicht helemaal verdwijnen. “Dat is ook de reden waarom Kiribati een van de landen is die de mogelijkheden hebben onderzocht om natuurlijke eilanden door kunstmatige constructies te vervangen,” betoogt Mezza-Garcia.

“Drijvende infrastructuur biedt twee grote voordelen. Omdat de constructies met de golven meedeinen, zullen ze ook tegen overstromingen zijn bestand. Bovendien kunnen de kuststeden nieuwe woongebieden creëren, zodat de druk op hun bestaande infrastructuur zal afnemen.”

De drijvende steden zijn gepopulariseerd door initiatieven zoals het Seasteading Institute, dat pleit voor politiek autonome menselijke nederzettingen in internationale wateren. “Initiatiefnemers van het project zijn de technologie-specialisten Patri Friedman en Peter Thiel,” oppert Mezza-Garcia. “Het concept wordt dan ook vaak bekritiseerd als het speelgoed van de miljardairs uit Silicon Valley.”

“In werkelijkheid kan drijvende architectuur een ecologische en duurzame technologie zijn die de mensheid kan helpen zich aan de klimaatverandering aan te passen. Er zijn uiteraard nog een aantal belangrijke uitdagingen. Het concept is momenteel inderdaad bijzonder duur en complex. Daardoor lijken een aantal risicogebieden zich een dergelijke oplossing niet te kunnen veroorloven. Men mag echter niet vergeten dat ook hier de prijzen zullen dalen naarmate de toepassingen aan populariteit winnen.”

Niet nieuw

“Op het gebied van duurzaamheid biedt drijvende architectuur alvast belangrijke voordelen tegenover landwinning,” voert Mezza-Garcia aan. “Landwinning kan immers grote schade toebrengen aan de lokale maritieme ecosystemen. Deze gebieden blijven bovendien ook gevoelig voor natuurincidenten zoals aardverschuivingen.”

“Drijvende infrastructuur kan daarentegen leiden tot de creatie van artificiële riffen. Deze constructies kunnen het maritieme leven zowel voedsel als een woongebied aanbieden. Artificiële eilanden bieden aan de mens trouwens al honderden jaren woongelegenheid. Voorbeelden zijn Nueva Venecia in Colombia⁠, Bajau Laut in Maleisië en de Uros-eilanden in het Titikaka-meer in Peru.”

Mezza-Garcia ziet twee mogelijke types van drijvende wooninfrastructuur. In sommige concepten is een verankering met funderingen in de zeebodem voorzien, zoals bij booreilanden het geval is. Een alternatieve optie bestaat uit drijvende pontons.

De sociologe wijst erop dat er al tal van voorbeelden van drijvende constructies bestaan. “Er zijn al drijvende zonnecentrales en windparken,” oppert Mezza-Garcia. “Maar dat geldt ook voor kerncentrales, luchthavens, boerderijen, restaurants, hotels, opslagruimtes, studentenpanden, woningen en gevangenissen.”

“Ik twijfel er dan ook niet aan dat drijvende steden ooit realiteit zullen worden,” aldus nog de wetenschapster. “Technologie vormt hierbij niet de grootste uitdaging. Er zullen vooral wettelijke en politieke vragen rijzen.”

Meer