Tijd die met vrienden, collega’s, broers en zussen en kinderen wordt doorgebracht, neemt in de loop van het leven af. Hoe ouder men wordt, hoe meer tijd men op zichzelf is aangewezen. Dat is de conclusie van een onderzoek van data-wetenschapper Henrik Lindberg, gebaseerd op cijfers van het Bureau of Labor Statistics in de Verenigde Staten, gespreid over een periode van twaalf jaar tot het midden van dit decennium.

Een aantal verbanden die Lindberg heeft gevonden, kunnen intuïtief worden aangevoeld. “De tijd met vrienden valt abrupt terug rond de vijfendertigste verjaardag, waarbij tegelijkertijd een piek kan worden opgetekend in de tijd die met de kinderen wordt doorgebracht,” zegt de onderzoeker.

“Wanneer men de leeftijdsgrens van zestig jaar nadert en vervolgens het pensioen volgt, wordt ook het contact met collega’s sterk afgebouwd en begint men meer tijd met de partner door te brengen.”

Verrassend

Andere conclusies zijn echter meer verrassend. De uren die worden doorgebracht in het gezelschap van kinderen, vrienden en familie bereiken allemaal een piek rond het vijfenvijftigste levensjaar.

Vanaf de leeftijd van veertig jaar tot de dood wordt een steeds toenemende hoeveelheid tijd alleen doorgebracht. Deze bevindingen komen overeen met onderzoek waaruit blijkt dat het aantal vrienden rond de leeftijd van vijfentwintig jaar piekt en tussen het vijfenveertigste en vijfenvijftigste jaar een plateau vertoont.

“In de kindertijd wordt men omringd door anderen,” verduidelijkt Lindberg. “Pas rond de twintigste verjaardag begint men meer tijd – ongeveer vier uur per dag – alleen door te brengen. Dat cijfer blijft ongeveer constant tot men zijn veertigste levensjaar bereikt. Daarna zal een snelle toename worden ervaren. Wanneer men vijftig is geworden, wordt al vijf uur per dag alleen doorgebracht. Vervolgens moet daar elk decennium een uur aan worden toegevoegd.”

Een beperkt volume sociale connecties is echter niet noodzakelijk een synoniem van eenzaamheid. Laura Carstensen, een psychologe aan de Stanford University, ontdekte immers dat de emotionele regeling met de leeftijd verbetert, waardoor mensen meer voldoening uit hun relaties, ongeacht het aantal contacten, halen.

Eenzaamheid

Oudere mensen rapporteren bovendien minder stress en meer geluk dan jongere mensen. Maar het verschil tussen een kleine kring van ondersteunende en kwalitatief hoogstaande relaties en een afwezigheid van contacten is cruciaal.

Een rapport van wetenschappers aan de Universiteit van Californië toonde immers aan dat 44 procent van de oudere volwassenen zichzelf eenzaam noemt. Daarbij bleek ook dat sociaal geïsoleerde senioren een groter risico op gezondheidsproblemen en een vroegtijdig overlijden liepen.

De studie toonde tevens aan dat men niet alleen hoeft te zijn om eenzaam te zijn. “Meer dan de helft van de eenzame respondenten woonde samen met een partner,” benadrukken de onderzoekers. “Om zich verbonden te voelen met anderen, lijkt het aantal uren dat aan relaties wordt besteed minder belangrijk dan de kwaliteit van de onderlinge band.”