Wie het niet met z’n eigen ogen heeft gezien, zou het haast niet geloven. Te midden de Senegalese hoofdstad Dakar staat een gigantisch standbeeld dat meer doet denken aan het koude Sovjet-Rusland dan Afrika. Het ‘Afrikaanse Vrijheidsbeeld’ is even indrukwekkend als het louche is, en ook de lokale bevolking is allerminst fan. Zij zien het 52 meter grote bronzen gevaarte, een souvenirtje van voormalig president Abdoulaye Wade, dan ook liever uit het beeld van de stad, en het land, verdwijnen.

Voormalige president Abdoulaye Wade wou aantonen dat Afrika aan een opmars bezig is en liet daarvoor een groots monument bouwen, ‘Le Monument de la Renaissance Africaine’. Dat is de officiële titel, maar in de volksmond wordt het monument kortweg ‘het Vrijheidsbeeld’ genoemd. Niet omdat het op de Amerikaanse tegenhanger zou lijken, helemaal niet zelfs. Het beeld is koud en grijs en komt dus precies eerder uit Sovjet-Rusland dan uit het warme Senegal. 

Het heeft de president enorm veel moeite gekost om het beeld daar te krijgen en het verhaal erachter is niet echt koosjer te noemen. Het waren namelijk de Noord-Koreanen die Abdoulaye Wade hielpen bij de constructie van ‘het Afrikaanse koppel met het kind op de arm’.

Islam

Er was in 2002 geen geld om dergelijke constructie neer te zetten dus bood Wade aan wat hij nog wel had: enkele lapjes grond. Hij zou zo’n 30 tot 40 hectaren geveild hebben voor ‘zijn’ monument. Aangezien de grond alleen maar in waarde zou toenemen is dat geen slechte deal.

Wat een indrukwekkend monument is, doet de Senegalezen toch niet onder de indruk krijgen. Zij vinden het vooral niet kunnen dat Wade voor de verwezenlijking ervan heel wat woningen en zelfs een ziekenhuis van de kaart veegde. Te duur, en te bloot, dat ook. Het volk is namelijk niet gediend met de ontblote borst van de vrouw terwijl de president daar het probleem niet in ziet.

Megalomaan

Het beeld zou Afrika moeten symboliseren: een gespierde man met z’n vrouw en kind. Symbool voor een land dat “rechtstaat uit de obscuriteit”. Het zou een ode zijn aan de vele Afrikaanse landen die zich onafhankelijk verklaarden. het voelt toch eerder megalomaan aan dan iets om trots op te zijn. het doet vooral denken aan tijden van corruptie en dat is nu net een tijd waar het volk niet wil aan herinnerd worden.