De West-Europese angst voor een oncontroleerbare toevloed immigranten, houdt in het Midden-Oosten en Noord-Afrika veel despoten in het zadel. Dat zegt het magazine The Economist over de houding die vele Europese landen tentoonspreiden tegenover dictators of krijgsheren in landen zoals Syrië, Libië, Turkije en Egypte.

“Zeven jaar geleden, toen de Arabieren in opstand kwamen tegen hun autocratische heersers, voelden de Europese leiders zich tot een gezamenlijk mea-culpa verplicht”,  betoogt The Economist. “Men erkende dat tientallen jaren samenwerking met dictactors niet tot een stabiele en welvarende Arabische wereld had geleid.”

“Beloofd werd dat het beleid van de Europese Unie ten opzichte van het Midden-Oosten zou gebaseerd zijn op democratie en mensenrechten. Die goede intenties bleken echter van korte duur. Gedreven door de angst voor migranten, hebben de Europese regeringen zich opnieuw tot de dictators gewend.”

Rusland

“De Europese Unie eist dat Syrië een politieke gedaanteverandering ondergaat,” beklemtoont het magazine nog. “Een aantal van zijn lidstaten willen toch met het huidige regime zaken doen. Men wil immers van de vluchtelingen af. Rusland heeft al aangeboden om migranten te helpen repatriëren in ruil voor geld en bouwmaterialen en dat heeft ook een aantal Europese leiders geïnspireerd.”

“Duitse en Deense politici zijn in Syrië al poolshoogte gaan nemen, terwijl de Franse president Emmanuel Macron nog dit jaar in Libië verkiezingen wil laten houden, ondanks waarschuwingen voor een heropflakkering van het geweld. Macron hoopt echter dat zijn initiatief Afrikaanse migranten uit Frankrijk zal houden.”

The Economist wijst er wel op dat de Europese Unie zelf de inspiratiebron voor deze strategie is geweest. “Twee jaar geleden werd een akkoord gesloten met de Turkse dictator Recep Tayyip Erdogan om de stroom migranten langs de Middellandse Zee af te dammen”, aldus het magazine. “Erdogan kreeg 6 miljard pond compensatie en een aantal andere toegevingen.”

Hysterie

“De Arabische staten merkten de Europese hysterie over immigratie op en beseften dat ze daarbij belangrijke troeven konden uitspelen,” beklemtoont The Economist. “Onder meer Egypte heeft al duidelijk gewaarschuwd dat een destabilisering van zijn regime tot gigantische migrantenstromen aanleiding zou kunnen geven.”

“Die bangmakerij blijft effectief. De Europese Unie is bijzonder karig met zijn kritiek op de Egyptische regering. Publiek werd geen enkele negatieve commentaar geuit. Groot-Brittannië en Frankrijk hebben de Egyptische president Abdel-Fattah al-Sisi voor officiële bezoeken uitgenodigd.”

“Zelfs Italië streeft naar nauwere banden, ondanks de dood van een Italiaanse student twee jaar geleden in de Egyptische hoofdstad Caïro, die wellicht door de politie is vermoord.”

“De Europese Unie gedraagt zich volgens activisten tegenover Egypte als een ondergeschikte partij. Volgens hen stelt zelfs de Amerikaanse president Donald Trump zich tegen Egypte moeilijker op dan Europa.”