Koppels zitten vaak vast in één van twee gedragspatronen die maken dat ze na verloop van tijd uit mekaar groeien. Dat zegt Peter Pearson, die als therapeut en stichter van het Couples Institute in Californië heel wat koppels met relatieproblemen heeft geadviseerd. Koppels moeten volgens hem leren hun verschillen op een gezonde manier te erkennen en te respecteren.

“In alle huwelijken zijn er tal van onderling afhankelijke interacties, gaande van rollen en verantwoordelijkheden in het huishouden tot emotionele en seksuele aspecten van de relatie,” vertelt Pearson. “Je toekomst is echt op veel manieren verbonden met die van je partner.”

“In de eerste fase van een relatie zullen de meeste koppels moeite doen om lief te zijn voor hun partner, rekening met elkaar te houden en naar mekaar te luisteren,” legt Pearson uit. “Maar naarmate ze meer tijd samen doorbrengen en meer gedeelde verantwoordelijkheden beginnen te hebben, ontdekken beide partners vaak dat ze toch in een aantal opvattingen, gewoontes en waarden verschillen. De fase die daarop volgt is volgens Pearson de periode van differentiatie. 

Differentiatie

“Differentiatie begint wanneer één partner in de relatie beslist het risico te nemen om te spreken en voor zichzelf op te komen, omdat hij of zij het beu raakt om steeds compromissen te moeten sluiten met zichzelf,” zegt Pearson. “Ze nemen dan het risico dat hun partner hen zal verlaten, maar toch hebben ze het gevoel dat ze zich moeten uitspreken.”

Twee manieren waarop koppels met deze verschillen proberen om te gaan zijn volgens Pearson op termijn giftig voor een relatie. Toch ziet de therapeut bij 60 procent van zijn cliënten één van deze twee gedragspatronen terugkomen.

• Conflict-vermijding: Dit patroon is gebaseerd op angst. “Elke partner heeft schrik dat het uitspreken van zijn of haar echte gevoelens zal leiden tot een – emotioneel – conflict,” zegt Pearson. “Dit weegt voor hen op tegen het eventuele voordeel dat ze er kunnen bij hebben om die problemen uit te spreken en uit te werken. Het gevolg is dat beide partners zichzelf in bochten zullen wringen om toch maar compromissen te kunnen sluiten. Hun verlangens en hun identiteit worden aan de kant geschoven wat hen uiteindelijk ongelukkig zal maken.”

• Vijandig-afhankelijk: Dit patroon is juist gebaseerd op conflict. “Beide partners zijn in dit geval in competitie om gelijk te krijgen,” benadrukt Pearson. “Men geeft elkaar de schuld in een poging om de controle te verwerven. Men gaat ervan uit met een goede verwoording van het probleem de partner te zullen kunnen motiveren om iets aan de situatie te verhelpen, waardoor alles wel terug goed zou moeten komen.”

Op zich is het volgens Pearson positief dat koppels door deze fase van differentiatie gaan. “Maar de bovenstaande strategieën zijn daar niet geschikt voor,” waarschuwt hij. “Beide partners zullen een gezonde manier moeten vinden om hun eigen waarden te identificeren en te communiceren. En dan moeten ze uiteraard ook nog de onderlinge verschillen erkennen en respecteren.”