Gooiden piloten tijdens de Tweede Wereldoorlog nog flessen urine uit het raam, dan is ook de luchtvaarttoilettechnologie sindsdien enorm geëvolueerd. Wat gebeurt er nu wanneer je op 10.000 meter hoogte het toilet doorspoelt?
Vliegtuigtoiletten werken anders dan de WC die je thuis hebt. Dit omdat de cabines onder druk staan en er – omwille van de turbulentie – geen vol waterreservoir aanwezig is. In de plaats daarvan gebruiken deze toiletten een aangedreven evacuatiesysteem.
Het vacuümtoilet vertrouwt op een sterke zuigkracht en gladde wanden om alle afval weg te zuigen. Dat alles gebeurt met slechts een fractie van een liter water. Een pneumatische vacuümpomp zuigt het hele boeltje ““ gassen inclusief ““ rechtstreeks naar een centrale opslagtank die na elke vlucht wordt leeggemaakt.
Het Kempersysteem
In 1975 patenteerde James Kemper het vacuümsysteem dat moderne vliegtuigen al sinds de jaren tachtig van vorige eeuw gebruiken; Boeing installeerde het voor het eerst in 1982. Het Kempersysteem is ondertussen al dertig jaar de standaardtechnologie op vliegtuigen.
Midden de jaren ’80 gebruikten toiletten in vliegtuigen nog elektrische pompen om de blauwe deodorantvloeistof Anotec te mengen met het afval en het van de WC naar opslagtanks te voeren. Vliegtuigen vervoerden elke vlucht honderden liters Anotec, wat zowel duur als gevaarlijk was. Bovendien waren deze systemen ook vatbaar voor lekkage. Soms ontsnapte het onsmakelijke spul via de buitenkant van het vliegtuig, waar zich dikke bevroren ballen konden vormen. In de periode 1979 – 2003 vielen er enkel in de VS minstens 27 van deze ballen met ‘blauw ijs’ uit de lucht. De vrees dat zo’n bal met bevroren uitwerpselen op iemands hoofd zou terechtkomen, verplichtte de luchtvaartmaatschappijen om een alternatief te bedenken: dat werd het Kempersysteem.