Venezuela wordt met een massale exodus geconfronteerd. Vele inwoners proberen immers de onhoudbare omstandigheden van een gigantische economische catastrofe te ontvluchten.
In eigen land worden de Venezolanen dan ook met problemen zoals een hyperinflatie, voedseltekorten, werkloosheid en wetteloosheid geconfronteerd Het land leeft vooral van de olieverkoop, die echter de voorbije jaren met zware prijsdalingen moest afrekenen. Bovendien heeft de nationalisering van de industrie zware schade toegebracht. Buurlanden zoals Peru, Ecuador, Panama en Chili melden tegenover vorig jaar dan ook een verdubbeling van het aantal Venezolaanse immigranten. In Argentinië zou er zelfs sprake zijn van een verdrievoudiging.
Diaspora
“Voor vele Venezolanen blijkt emigratie de enige overlevingskans,” getuigt Tomas Paez, professor sociologie aan de Central University of Venezuela. Sinds voormalig president Hugo Chavez op het einde van de voorbije eeuw in Venezuela aan de macht kwam, is het armoedeniveau bij de bevolking van 45 procent naar 82 procent opgelopen. Door de gigantische inflatie kunnen de Venezolanen met hun lonen steeds minder voeding kopen. Velen moeten dan ook op bedeltocht om het gezin voldoende eten te kunnen bezorgen. De situatie wordt nog verergerd door politieke onrust, waarbij huidig president Nicolas Maduro dictatoriaal gedrag wordt verweten. Ook het economisch beleid van de Venezolaanse regering wordt vanuit verschillende hoeken zwaar op de korrel genomen. [media-credit name=”AFP PHOTO / Federico PARRA” align=”aligncenter” width=”1024″]
[/media-credit] “Maduro probeert de exodus nog wel in te dijken,” zegt Tomas Paez, een expert in de Venezolaanse diaspora, die zich inmiddels al tot 94 landen over de hele wereld zou uitspreiden. “Paspoorten worden nagenoeg niet meer verstrekt. Maar dat kan het massale vertrek van Venezolanen naar het buiten niet tegenhouden.” De voorbije twee jaar zouden 500.000 Venezolanen hun vaderland zijn ontvlucht. Sinds Hugo Chavez aan de macht kwamen zou er in totaal al sprake zijn van 2,1 miljoen emigranten. Daarbij zorgden vooral de Verenigde Staten en een aantal Europese landen, zoals Spanje en Italië, voor het merendeel van de opvang. Latijns-Amerika, met uitzondering van Colombia, toonde zich in het verleden minder gastvrij. “Onder meer door een versoepeling van de bureaucratie kan daarin de jongste jaren echter verandering worden opgemerkt,” benadrukt Paez. (mah)