Vorige maand haalde paus Benedictus XVI de geëxcommuniceerde priesters van de Pius X-gemeenschap, een oerconservatieve groep die werd opgericht door de Franse bisschop Marcel Lefèbvre, weer aan boord. Maar vlak nadat de excommunicatie was opgeheven, raakte bekend dat één van hen, bisschop Richard Williamson, aan een Zweeds televisiestation een interview had gegeven waarin hij onomwonden zei te twijfelen aan de Holocaust. Een mediastorm brak los.
Wie zijn eigenlijk die Holocaustontkenners?
Williamson is in groot gezelschap. De Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad noemt de Holocaust ‘een mythe’, terwijl Hezbollah leider Hassan Nasrallah zegt dat de ‘joden de legende van de Holocaust hebben uitgevonden.’ Ook in de VS lopen een aantal notoire Holocaustontkenners rond: Hutton Gibson- een ultraconservatieve criticus van het moderne katholicisme en vader van filmacteur Mel Gibson-zegt dat er meer joden in Europa waren na W.O. II dan ervoor. Verder is er nog Arthur Butz, een professor aan de Northwestern University, die het boek ‘The Hoax of the Twentieth Century: The Case Against the Presumed Extermination of European Jewry’ schreef. In eigen land is vooral Siegfried Verbeke bekend. Hij is herhaaldelijk veroordeeld voor het ontkennen van de Holocaust in boeken, brochures en op zijn website.
Er zijn verschillende vormen van Holocaust-negationisme. Maar volgelingen van de theorie verwerpen de historische consensus over het systematisch afslachten van zo’n 6 miljoen joden in Nazi-Duitsland. Velen onder hen goochelen met een cijfer van 200.000 slachtoffers en eerder dan er sprake was van een ‘Endlösung’, zouden joden net als andere groepen -homo’s, zigeuners, gehandicapten, … – het slachtoffer zijn geweest van vervolging.
Ontkenners geven vaak toe dat concentratiekampen bestonden, maar beweren dat die niet bedoeld waren om mensen om te brengen. De overlijdens daar moeten volgens hen worden toegeschreven aan ziektes, uitputting en ontbering, veroorzaakt door de geallieerden. Ze noemen zichzelf Holocaust-revisionisten, eerder dan -ontkenners. In Frankrijk is de bekendste Jean-Marie Le Pen, die ooit verklaarde: ” Ik zeg niet dat de gaskamers niet bestaan hebben. Ik heb ze zelf niet gezien. Maar ik geloof dat het maar een detail is in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog.”
Aan de basis van dat revisionisme ligt de Franse fascist Maurice Bardèche, die onmiddellijk na W.O II beweerde dat de gaskamers enkel waren gebruikt om kleding te ontsmetten en dat de talrijke foto’s die de geallieerden de wereld rondstuurden vervalsingen waren. Opmerkelijk genoeg kreeg Bardèche steun van de voormalige Franse verzetsstrijder Paul Rassinier, die zelf 19 maanden in 2 concnetratiekampen verbleef: Buchenwald en Dora. In 1964 publiceerde hij het boek ‘Le Drame des juifs européens’, waarin hij beweert dat niet meer dan 1,5 miljoen joden warden gedood, velen onder hen door communisten.
Deze theorieën genoten veel bijval. De linkse historicus Harry Elmer Barnes zag in Rassinier’s werk het bewijs dat de Holocaust een drogreden was die als doel had de VS toe te laten zich in de oorlog te mengen. Ook de ultrarechtse Amerikaan Willis Carto bood in 1978 50.000 dollar aan eenieder die bewijzen kon dat joden in Auschwitz (foto) waren vergast. Toen Auschwitz overlevende Mel Mermelstein die bewijzen aanbracht, moest hij wel naar de rechtbank trekken om het geld op te strijken. In 1981 oordeelde rechter Thomas Johnson van het Hooggerechtshof in Californië dat ‘het een onbetwistbaar feit is dat in Auschwitz joden zijn vergast‘. Mermelstein kreeg de 50.000 dollar, met daarbovenop nog eens 40.000 dollar schadevergoeding.
Toch is de Holocaustontkenning niet wijdverspreid. Uit internetpeilingen blijkt dat amper 2% van de bevolking er serieus aan twijfelt dat de Holocaust heeft plaatsgevonden. Het Midden-Oosten vormt daarop een uitzondering. Volgens een studie van de universiteit van Haifa zouden niet minder dan 28% van de Israëlische Arabieren het bestaan van de Holocaust ontkennen.
Wie de Holocaust ontkent riskeert boetes en gevangenisstraffen in Israël en 12 Europese landen, waaronder Duitsland, Oostenrijk, Frankrijk en ook België. De opmerkelijkste straf werd in februari 2006 in Oostenrijk uitgesproken tegen de Brit David Irving. Die werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van 3 jaar omdat hij tijdens een aantal lezingen in 1989 het bestaan van gaskamers had ontkend. ‘Ik beweer, en het is nogal smakeloos, dat er meer vrouwen stierven op de achterbank van Edward Kennedy’s auto in Chappaquiddick, dan in een gaskamer in Auschwitz. Er lopen zo veel Auschwitzoverlevenden rond, het aantal neemt in de loop der jaren toe, wat biologisch gezien op zijn zachtst gezegd nogal vreemd is.”
Veel mensen die de Holocaust niet ontkennen, zoals Noam Chomsky, zijn desondanks toch tegen zulke beperkingen van de vrijheid van meningsuiting.
